Niet durven springen, geen opslag durven vragen, niet je baan opzeggen, niet die opleiding gaan volgen, je niet durven uitspreken als je het oneens bent met een afdelingsbesluit.
Herkenbaar?
Voor mij wel. Het heeft me in het begin van mijn loopbaan een flinke aanloop gekost om bijvoorbeeld tijdens plenaire vergaderingen een kritische vraag te stellen. Ik was nogal van het harmoniemodel en zo’n vraag stellen gaf me instant stress.
Maar ik kwam er steeds vaker achter dat de vraag niet stellen me nog een veel vervelender gevoel gaven. Namelijk lafheid. En dat gevoel bleef meer plakken dan een kort moment van stress.
En na een eerste keer wel een kritische vraag stellen is de tweede keer al een stuk makkelijker, sterker nog, je krijgt er adrenaline van.
Het heeft me heel wat jaren gekost om erachter te komen wat ik nu echt wilde in mijn loopbaan. Maar door het ontdekken van mijn purpose, het voeren van netwerkgesprekken, het volgen van opleidingen, oefenen op mijn werk en minder uren werken om te investeren in mijn eigen coachpraktijk is het me gelukt nu als loopbaancoach werkzaam te zijn.
Het hoeft niet meteen een sprong in het diep te zijn. Schrijf je in voor die opleiding, poets je CV op als eerste stap op weg naar een nieuwe baan en/of vraag iemand uit je directe omgeving (partner, collega, vriend) je een klein zetje in de goede richting te geven.
Moraal van het verhaal; spring!
